Μια συνάντηση που (δεν) έγινε

Φοιτητικές Καταλήψεις – Απεργία δασκάλων

2006 – 2007

Την περίοδο 2006-2007 μια «περίεργη αρρώστια» κατέλαβε το μεγαλύτερο κομμάτι των ανθρώπων που εμπλέκονται είτε από θέση διδάσκοντα, είτε από θέση διδασκόμενου, στο εκπαιδευτικό εργοστάσιο. Για ένα χρόνο αποφάσισαν να παρατήσουν τις αίθουσες διδασκαλίας και να βγουν στους δρόμους, επιλογή που από πλευράς φοιτητών εκφράστηκε με το σύνθημα «ή μια ζωή στις αίθουσες ή μια ζωή στους δρόμους». Αποτέλεσμα αυτής της «αρρώστιας» είναι κι η παρούσα έκδοση. Οι συγγραφείς της σε μεγάλο βαθμό γνωριστήκαμε στις καταλήψεις, τις απεργίες, τις διαδηλώσεις και τις συγκρούσεις που εκτυλίχθηκαν εκείνη τη χρονιά ενάντια στην καπιταλιστική/εκπαιδευτική αναδιάρθρωση.

Το ενωτικό σημείο που μας έφερε σε επαφή ήταν η συμμετοχή στα κινήματα των φοιτητών και των δασκάλων από μέσα και από τα κάτω. πριν από τα κινήματα άλλωστε δεν είχαμε συναντηθεί. «Από μέσα» λέγοντας, εννοούμε την κινηματική παρέμβαση με κοινωνικούς κι όχι ιδεολογικούς όρους, θεωρώντας δηλαδή αυτονόητη τη συμμετοχή μας στα κινήματα λόγω της κοινωνικής μας θέσης κι από εκεί και πέρα αναζητώντας τους συμμάχους μας όχι σ’ αυτούς με τους οποίους έχουμε πάνω κάτω κοντινές ιδεολογικές θέσεις, αλλά σ’ αυτούς που θεωρούμε ότι έχουμε κοινά (ταξικά) συμφέροντα: καταρχήν τους συμφοιτητές μας και τους συναδέλφους μας.

«Από τα κάτω» λέγοντας, εννοούμε τη συμμετοχή μας στον αγώνα χωρίς να κατέχουμε κάποια θεσμική/συνδικαλιστική θέση και δίνοντας ταυτόχρονα καθημερινή μάχη ενάντια στη συνδικαλιστική γραφειοκρατία και τη λογική της ανάθεσης του αγώνα σε κάποιους «ειδικούς» κι αντιπροσώπους. Αντιπαλεύοντας κάθε διαχωρισμό ανάμεσα στο ίδιο το περιεχόμενο του αγώνα και τις δομές συλλογικής επικοινωνίας μέσω των οποίων πραγματοποιούνταν η κατάληψη κι η απεργία, πιέζαμε για τη δημιουργία δομών στην υπηρεσία του αγώνα κι όχι για έναν αγώνα που θα φετιχοποιεί τις δομές του. Αναζητώντας συναγωνιστές κι όχι ψηφοφόρους έτοιμων πλαισίων, παλέψαμε για να ενεργοποιηθούν από συλλογικά αγωνιστικά υποκείμενα και να γίνουν αδιαμεσολάβητες οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες των γενικών συνελεύσεων μέσω των οποίων αποφασίζεται ο αγώνας στη βάση των δασκάλων και των φοιτητών/εργαζομένων. Ταυτόχρονα, επιζητήσαμε το ξεπέρασμα του θεσμικού και δημοκρατικού χαρακτήρα τους, μέσω της δημιουργίας κοινοτήτων αγώνα και ανάλογων αυτοοργανωμένων δομών (επιτροπές/συνελεύσεις κατάληψης, απεργιακές επιτροπές, συντονιστικά), έτσι ώστε ο αγώνας να βρίσκεται κάθε στιγμή στα χέρια των ίδιων των αγωνιζόμενων κι όχι στα χέρια όσων συσκέπτονται σε κομματικά γραφεία. Τέλος, προσπαθήσαμε τα μέσα πάλης να μην αντιμετωπίζονται διαχωρισμένα από τον ίδιο τον αγώνα, ως «χάπενινγκς», δηλαδή, με θεαματικό παρά πρακτικό περιεχόμενο. Αντίθετα, προσπαθήσαμε οι καταλήψεις, οι απεργίες, οι διαδηλώσεις, οι αλυσίδες, οι συγκρούσεις κτλ. να ριζοσπαστικοποιηθούν και να προσεγγίσουν το αρχικό τους περιεχόμενο ως πράξεις απαλλοτρίωσης χώρου και χρόνου από το κεφάλαιο. Όλα αυτά, φυσικά, μέσα στα πλαίσια των περιορισμένων δυνατοτήτων μας.

Το βασικό σημείο πάντως που μας έφερε σε επικοινωνία ήταν η κοινή πεποίθηση ότι ο αγώνας στον οποίο συμμετείχαμε δεν έπρεπε να θεωρείται υπόθεση μόνο των φοιτητών ή των δασκάλων κάθε φορά, αλλά συνολικός αγώνας ενάντια στην καπιταλιστική αναδιάρθρωση, που αφορά ευρύτερα κοινωνικά κομμάτια και θα μπορούσε να θέτει συνολικότερα ζητήματα. Αντιλαμβανόμαστε την καπιταλιστική αναδιάρθρωση ως μια επίθεση του κεφαλαίου στις συλλογικές κατακτήσεις των προλετάριων, με στόχο τη διάσπαση του κοινωνικού ιστού σε απομονωμένες ατομικότητες, αδύναμες να αναπτύξουν οποιαδήποτε αντίσταση στην ανάγκη των αφεντικών για παραπάνω κέρδη. Την ίδια αντίληψη έχουν και όσα μέλη της συλλογικότητας, η οποία υπογράφει την παρούσα έκδοση, δεν είναι ούτε φοιτητές ούτε δάσκαλοι. Αυτή η αντίληψη μας επέτρεψε να συμμετάσχουμε από κοινού στις κινηματικές διαδικασίες, όπου αυτό ήταν δυνατόν, μιας και οι ευκαιρίες που δόθηκαν σε μισθωτούς εργαζόμενους να εμπλακούν πραγματικά στο κίνημα δεν ήταν και πολλές. Πίσω από το συνδικαλιστικό μανδύα με τον οποίον ντύνονταν πολλές φορές οι κινητοποιήσεις μας (υπεράσπιση του κράτους πρόνοιας και της «δημόσιας και δωρεάν παιδείας», «μόνιμη και σταθερή εργασία»), εμείς ζούσαμε άλλο ένα στιγμιότυπο του ανταγωνισμού ανάμεσα στο κεφάλαιο και τους ανθρώπους που αγωνίζονται για να ζήσουν κι όχι να επιβιώσουν ως εμπορεύματα-εργατική δύναμη. Ένα στιγμιότυπο οξυμένου κοινωνικού ανταγωνισμού ενάντια στην περαιτέρω πειθάρχηση κι εντατικοποίηση στην εργασία και την εκπαίδευση, την προώθηση του νεοφιλελεύθερου μοντέλου του επιχειρηματικού σχολείου/πανεπιστημίου και των ελαστικών/επισφαλών εργασιακών σχέσεων. Ως τη μόνη διέξοδο για το ξεπέρασμα του μερικού/συντεχνιακού χαρακτήρα των κινητοποιήσεων διαβλέπαμε όχι κάποια «ιδεολογική ένεση» επαναστατικής συνείδησης, αλλά τη σύνδεση των κομματιών που αγωνίζονταν την ίδια περίοδο, κατ’ αρχήν στο χώρο της εκπαίδευσης.

Η τραγική ειρωνεία ήταν ότι πάνω στο τελευταίο αναπτύχθηκε μια πρώτη χαλαρή επικοινωνία την περίοδο της απεργίας των δασκάλων, τη στιγμή ακριβώς που η αριστερίστικη συνδικαλιστική γραφειοκρατία είχε καταφέρει το… ακατόρθωτο: να μη συμπέσουν (έστω) χρονικά δυο δυναμικές κινητοποιήσεις ενάντια στην εκπαιδευτική αναδιάρθρωση, με τους φοιτητές να δίνουν εξεταστική τη στιγμή που οι δάσκαλοι απεργούσαν. Ταυτόχρονα, εκείνη την περίοδο, είδαμε κι ένα τρίτο υποκείμενο που αγωνιζόταν μέσω καταλήψεων, τους μαθητές, να μένουν (με ελάχιστες εξαιρέσεις) περιχαρακωμένοι στα κομματικά όρια που είχαν θέσει οι γραφειοκράτες του ΚΚΕ. Σ’ αυτή την περιχαράκωση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό κι η έλλειψη έστω και μειοψηφικής επικοινωνίας με τους μαθητές, έλλειψη που στην παρούσα έκδοση αντανακλάται στην απουσία αναφοράς στις μαθητικές καταλήψεις, από τη στιγμή που οι ίδιοι οι μαθητές θα ήταν οι μόνοι κατάλληλοι να μιλήσουν γι’ αυτές.

Αυτή η αποτυχία σύνδεσης των αγώνων που ξέσπασαν θεωρούμε ότι επηρέασε σε μεγάλο βαθμό και το δεύτερο γύρο των φοιτητικών καταλήψεων (Γενάρης-Μάρτης 2007). Σ’ αυτή την περίοδο, η δυναμική του αγώνα μεταφέρθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά στο μόνο έδαφος που ήταν κοινωνικά ανοιχτό και μη ελεγχόμενο από τα κόμματα και τις παρατάξεις, στο δρόμο. Πέρα από το δρόμο, συνεχίστηκε η μειοψηφική κινηματική επικοινωνία που είχαμε κατακτήσει, με βάση την οποία μετά το τέλος των καταλήψεων αποφασίσαμε να καλέσουμε σ’ ένα ανοιχτό διήμερο απεργών δασκάλων/ καταληψιών φοιτητών (16-17 Ιούνη 2007 στο Πολυτεχνείο) από το οποίο προέκυψε και η έκδοση της συγκεκριμένης μπροσούρας.

ΑΙΩΝΙΟΙ ΚΑΤΑΛΗΨΙΕΣ – ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΟΙ ΑΠΕΡΓΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΟΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ

e-mail επικοινωνίας: aperkat0607@yahoo.gr

Κατεβάστε ολόκληρο το βιβλίο σε PDF υψηλής ανάλυσης

Περιεχόμενα

Πρόλογος

Χρονολόγιο φοιτητικών κινητοποιήσεων 2004-2007

Περίοδος πριν το πρώτο κύμα καταλήψεων

Πρώτη φάση καταλήψεων (Μάρτης – Ιούλιος 2006)

Το μεσοδιάστημα (Σεπτέμβρης – Δεκέμβρης 2006)

Δεύτερη φάση καταλήψεων (Γενάρης – Μάρτης 2007)

Υποσημειώσεις

Πρώτη μέρα διημέρου: οι φοιτητικές καταλήψεις

Σχετικά με την εισήγηση και την ανοιχτή συζήτηση

Εισήγηση για τις φοιτητικές καταλήψεις

• Εισαγωγή
• Α. Το φοιτητικό κίνημα: Η πλειοψηφική στασιμότητα και η μειοψηφική κινητικότητα (ή ένα   πιο  υποκειμενικό χρονολόγιο)
• Β. Γιατί ψήφιζε ο κόσμος καταλήψεις;
• Γ. Έχουμε καταλήψεις ή (άμεσες) δημοκρατίες;
• Δ. Μπλοκάροντας τις αρτηρίες του καπιταλισμού ξεμπλοκάρουμε την ζωή (ή άλλη μια ευκαιρία για το φοιτητικό κίνημα)
• Ε. Αντί να παρακαλάμε για γενική απεργία, μήπως να μπλοκάρουμε τη δικιά μας εργασία;

Απομαγνητοφώνηση συζήτησης 1ης μέρας

Δεύτερη μέρα διημέρου: η απεργία των δασκάλων

Απομαγνητοφώνηση εισήγησης δεύτερης μέρας

Απομαγνητοφώνηση συζήτησης δεύτερης μέρας

Παράρτημα¹

1. Σε περίπτωση που δεν είναι δυνατή λόγω μεγέθους η λήψη των εγγράφων pdf με απλό κλικ στους αντίστοιχους συνδέσμους, η λήψη των εγγράφων μπορεί να πραγματοποιηθεί πατώντας το δεξί κουμπί του ποντικιού πάνω στον αντίστοιχο σύνδεσμο και επιλέγοντας στη συνέχεια την αποθήκευση του εγγράφου στο δίσκο.